شهادت حاج حسین در فکه

می گفت: من اینجا آمده ام تا بجنگم، این سه یا چهار لیتر خونی که در بدن دارم را به خاطر اسلام، هر جا که لازم باشد می ریزم و با کمال میل جانم را فدا می کنم  

به یاد شهید حسین اسکندرلو ، شیر جبهه ها

حاج حسین اسکندرلو، در جنگ به شیر جبهه ها معروف بود، فرمانده 24ساله ای که نیروهایش برایش جان می دادند و او جان در گرو جانان داشت، آرزوی شهادت دعای هر لحظه اش بود و عشق به ولایت در وجودش شعله می کشید.

درحال حاضر پایگاه بسیجی در جنوب تهران به نام او مزین شده است و بچه های این پایگاه جوانان و نوجوانانی هستند که حاج حسین را ندیده ولی شیفته و عاشق او هستند و برای زنده نگه داشتن نام او هرساله نیمه های اردیبهشت با برگزاری مراسمی یاد و خاطره او را گرامی داشته و به زبان آوردن نام او را مایه فخر و مباهات خود می دانند. نامی که گمنام ماند و جاودانه.

حسین در تاریخ 21/2/1341 در خانواده ای مذهبی و مستضعف در جنوب تهران چشم به جهان گشود دوران تحصیل را با هوش و استعدادی بی نظیر می گذراند. وی در زمان نوجوانی با شور و اشتیاق فراوان وارد صحنه های مبارزه علیه شاه و رژیم سلطنتی شد و در روز پیروزی انقلاب اسلامی از جمله اولین کسانی بود که با تصرف پادگان تسلیحاتی به مردم کمک کرد. با شروع جنگ تحمیلی حاج حسین راه خود را دفاع از انقلاب و آرمان هایش قرارداد و به سوی جبهه ها شتافت. او بارها در جبهه مجروح و شیمیایی شد ولی هربار مصمم تر برگشت و سرانجام در عملیات سیدالشهدا در سال65 به مقام رفیع شهادت نائل آمد.

همرزمان و فرماندهان از تواضع و فروتنی اش می گویند از اینکه مهم ترین نکته اخلاقی اش بصیرت بالا و عشقی بود که به ولایت داشت.

همیشه در کلامش از مقتدایش می گفت و جانش را برای ولایت می داد.

ادامه مطلب...

خاطره ای از عملیات آزادسازی خرمشهر

خنده شیرین فرهادی از گردان عاشقان

فرهاد مظلوم، آن جوان باوقار محله‌مان را دیدم که دو زانو روی زمین از کمر خم شده و صدای ناله نحیفی از ته دلش بیرون می‌آمد. تیر مستقیم دوشکا یا چهارلول به پهلویش اصابت کرده بود. خون زیادی از او می‌رفت.

 اصغر آب‌خضر نویسنده کتاب «گردان عاشقان» درباره آخرین لحظات زندگی معلم شهید «فرهاد نصیر قرچه‌داغی» در عملیات الی بیت‌المقدس چنین می‌نویسد:
با شنیدن اسم فرهاد و  حالت چهره ایرج، متوجه شدم که حتما...

پاهایم سست شد، برای چند لحظه خودم را فراموش کردم. با اشاره دست ایرج، نگاهم به جنازه‌های چند برادر شهید افتاد. خدایا چه می‌بینم. بدن‌های معطر جوانان اسلامی به مانند ورق‌های قرآن، تکه تکه شده بودند. تیر مستقیم تانک‌های عراقی از چهار برادر که کنار هم بودند، چیزی سالم نگذاشته بود. یکی از آنها سر در بدن نداشت، دیگری از کتف دستش جدا شده، دیگری سینه‌اش دریده شده بود و همگی غرق در خون، به فاصله دومتر آن طرف‌تر... فرهاد مظلوم، آن جوان باوقار محله‌مان را دیدم که دو زانو روی زمین از کمر خم شده و صدای ناله نحیفی از ته دلش بیرون می‌آمد. احساس کردم که آخرین نفس‌هایش است. تیر مستقیم دوشکا یا چهارلول به پهلویش اصابت کرده بود. خون زیادی از او می‌رفت.

به پشت روی زمین خواباندمش، خاکهای صورتش را با باقیمانده شربت آبلیمو که در قمقمه‌ام داشتم شستم. صدایش کردم:

ـ فرهاد! فرهاد!

دو پلک خسته و ناتوانش را باز کرد. برق نگاهش تا عمق وجودم نفوذ کرد. آخرین نگاه‌های فرهاد روی چشمانم قفل شده بود. خجالت می‌کشیدم به چشمانش نگاه کنم. آنقدر خودم را باخته بودکه زبانم بند آمده بود.

آن لحظه باید می‌فهمیدم که فرهاد با نگاهش می‌خواست به من بگوید که من، انتظار مولایم، سرورم و همان که از کودکی برایش اشک می‌ریختم را می‌کشم. حتی به ذهنم هم نیامد که از او طلب مغفرت و آمرزش کنم.

شفاعتم را از فرهاد بخواهم. لحظه استثنایی عجیبی برایم بود. ولی هزاران هزار افسوس که مفت رهایش کردم.

نگاه فرهاد همچنان بی‌رمق و نازک بر روی چهره‌ام بود. به خاطرم آمد که داخل کوله‌پشتی فرهاد که کنارش افتاده دوربین عکاسی هست. چند تا عکس قبل از آمدن، دسته‌جمعی با بچه‌ها گرفته بودیم. دوربین را فوری بیرون کشیدم و رو به فرهاد گفتم:

«فرهاد جان، اگر می‌توانی یکبار دیگر چشمانت را باز کن و لبخندی بزن که من با دوربین خودت یک عکس یادگاری قبل از شهید شدنت بگیرم و برای پدر، مادر و دوستان یادگاری باشد.»

فرهاد خواهش مرا پذیرفت و برای آخرین بار چشمان نازنینش را باز کرد. لبخندی پرمعنی بر دو غنچه لبش نقش بست. ای کاش فرهاد می‌توانست با من حرف بزند! یا شاید بهتر است  بگویم، ای کاش من سعادت آن را داشتم که با فرهاد در آخرین لحظات عمرش گفتگو کنم.

وقتی لبخندش را از دریچه دوربین دیدم، فوری عکس گرفتم. به محض اینکه دریچه دوربین را از روی چشم کنار زدم، فرهاد بدنش لخت و گردنش به طرف زمین چرخید و لبخند شیرینش بسته شد، نگاهش ثابت ماند و ... و به لقاء‌الله پیوست. غم و اندوه، تمام وجودم را فراگرفت. خدایا می‌دانم مصلحت تو بود که دوستان و برادران یکی پس از دیگری شهید شوند. گل‌ها را تو گلچین می‌کنی. ولی بار پروردگارا! به من صبر و استقامت بده که بتوانم فراق دوستانم را تحمل کنم. با توکل به خدا، صلوات و فاتحه‌ای برای شادی روحش خواندم.

هرچه به خود فشار آوردم که بغض گلویم بترکد، بلکه قطره اشکی بر پیکر شهید دشت کربلای خوزستان بریزم و از این بابت فیضی نصیبم گردد، موفق نشدم. اشکم خشک شده بود. چه می‌دانم! شاید خواست خدا اینچنین بود.

با صلوات‌های پی در پی دیگر و خواندن آیاتی از قرآن که از حفظ داشتم، چشمان بازمانده فرهاد را بستم. با حسرت نگاهی به چهره کبود شده فرهاد انداختم. هنوز لب‌ها و گونه‌هایش ته رنگی از خنده را به همراه داشت. شهد شیرین لب‌ها و گونه‌هایش را با بوسیدنش احساس کردم. بیاد تمامی برادران مسجد محله‌مان، مخصوصاً بچه‌های کتابخانه و شاگردان فرهاد که از کودکان معصوم محل هستند، پیشانی بلند فرهاد را که حکایت از بخت بلندش می‌کرد بوسیدم و برای آخرین بار نگاهی را با تمامی وجود به او انداختم و چفیه سیاه‌رنگش را روی صورتش پهن کردم.

ماجرای یک دیدار ساده در یک روز معمولی

خنده های شیرین پیرمرد، داستان خوش فرجامِ دل آرامش را حکایت می کرد. آرامشی که اینروزها گمشده جوامع بشری است. دستهای خسته از عبور ثانیه ها و موهای سپید حاج ماشاءالله منظومه سالها مقاومت مردی را به نمایش می گذاشت که هنوز داغ فرزند را در سینه تحمل می کند.

حاجی با گویش شیرین لری خود، سفره رازهای دلش را برای ما گشود تا ما هم ساعاتی میهمان طبع بلند و قند کلامش باشیم.

در منزل حاج ماشاءالله موسیوند که بودیم، احساس غربت در وجودمان نقشی نداشت. گویی که اسیر سحر کلام این کهنه سرباز شده بودیم. پیرمرد برای ما از پسرش هم سخن گفت. از پسری که در عملیات کربلای چهار مسافر عرش رضایت خدا گردید. او برای ما گفت که ناصر شهیدش قاری قرآن بود. او از ادب و متانت پسر هم سخن گفت، اما زمین گواه این مدعاست که حسرت در نگاه و کلامش جایی نداشت.

حاجی آلبوم خاطرات فرزندش را در پیش چشمان پرسشگر ما ورق می زد و هر عکس، فصلی از یادهای شیرین را در دلش زنده می کرد. او اشکها و ندبه های پنهانی فرزندش را با بهجت و افتخار بیان کرد تا ما بیاموزیم بهشت را به بهاء می دهند و در بازار عدل الهی جایی برای بهانه های دنیایی ما نیست.

آن روز پدر شهید ناصر موسیوند از روزهای دفاع مقدس سخن می گفت. از روزهایی که سالهاست فراموششان کرده ایم. کوچه هایمان به نام مبارک شهیدان زینت یافته است اما کسی صاحب نام کوچه را نمی شناسد و ما هر روز به قدر توان و همت خویش از مرامنامه شهداء دور می شویم. سالهاست که تجّار سیاستهای وارداتی با نام شهدا برای خودشان کسب و کاری راه انداخته اند. یکی در روز روشن نسخه دموکراسی های تحمیلی غرب را برای دل جوانان ما می پیچد و آن دیگری به نام اخراجیهای جنگ عقده های شخصی اش را به تصویر می کشد.

پدر شهید موسیوند با نگاه مهربانش، دل خسته ما را نوازش می کرد. مدتها بود که در هیاهوی اضطرابها و کشمکش جبهه های سیاسیون طعم آرامش حقیقی را نچشیده بودیم. کاش صدا و سیمای ما براستی رسانه ملّی بود. ما که سواد چندانی نداریم لکن دوست با سوادی می گفت رسانه ملّی متعلق به تمام ملّت است. ما که هر چه در شبکه های مختلف سیما جستجو کردیم، سهم خانواده های شهدا، محرومین، مستضعفین، طبقه کارگر و مانند آنها را در این جعبه هفت رنگ جادویی پیدا نکردیم. ما حمل بر صحت کرده ایم که شاید به چشم ما نخورده باشد و هفتاد میلیون نفر ایرانی دیگر را هم به همین قاعده فقهی ارجاع می دهیم تا درصد احساس رضایتمندی از رسانه ملّی بالاتر برود.

آن روز در منزل صمیمی و با صفای حاج ماشاءالله موسیوند خیلی به ما خوش گذشت. خانواده و همرزمان دوست داشتنی شهید موسیوند ما را شرمسار محبتهای خالصانه خود نمودند تا اندیشه و نگاه ما همرنگ نجواهای عارفانه ناصر شهیدشان بشود. ما چند وقتی است با تکیه بر اصل محال نبودن فرض محال، دعا می کنیم تا سازندگان باغ موزه های دفاع مقدس بتوانند این فرهنگ غنی را به مخاطبین خود منتقل کنند.

بیا ببین که فرودت فراز خواهد داشت / چراغ نسل تو عمری دراز خواهد داشت
برای کودکم امشب «پدر بزرگی» کن / که قصه های شبت را نیاز خواهد داشت

داستان صبر و چشمان خیس پدران و مادران شهدا هم تمام خواهد شد. چند سال دیگر که بگذرد نه از بازماندگان دفاع در جامعه خبری خواهد بود و نه از پدران و مادران شهدا. در آن روزها تمام سهم نگاه نسلهای آینده، تدابیر و راهبردهای فرهنگی امروز ماست. بکوشیم تا این میراث گران بهاء را آنگونه که هست به آیندگان منتقل کنیم. نه آنگونه که حزب ها و دسته های سیاسی از ما طلب می کنند. دفاع مقدس را باید در ترک دستها و چروک پیشانی حاج ماشاءالله ها پیدا کرد نه در بازی های سیاسی سرداران از فرنگ برگشته.

به یاد عشق های آسمانی / به یاد لحظه های بی نشانی

دلم را نازنین سنگر به سنگر /  به شوق رد پایی می کشانی

إن شاء الله ما تا آخر ایستاده ایم