نیروهای یگان فنی و جهاد، بخصوص راننده‌های لودر و بولدوزر، جزو نیروهای خط شکن جبهه بودند. یعنی کنار بقیه بچه هایی که راه را برای عملیات هموار می کردند، به دل خطوط دشمن می زدند. همیشه قبل از شروع عملیات، نیروهای فنی باید به جلو می رفتند و مسیرهایی را انتخاب می کردند که در حین عملیات بتوانند در اسرع وقت خودشان را به مناطق سوق الجیشی برسانند و خاکریزهای عملیات را بزنند. به همین جهت از دو یا سه شب قبل از عملیات، مسیرهایی که توسط نیروهای اطلاعات عملیات مشخص می شدند، به نیروهای مهندسی داده می شد و نیروهای مهندسی مسیرها را بررسی می کردند و اگر لازم می دیدند، چند دستگاه لودر یا بولدوزر مامور می کردند که خودشان را از مسیرهایی که دشمن نمی توانست ردیابی کند به منطقه عملیاتی برسانند و لا به لای خطوط دشمن، در جای دنج مخفی بشوند تا در شب عملیات وارد عمل بشوند. یعنی نیروهای خودی زمانی وارد کار می شدند که نیروهای یگان فنی چند ساعت یا حتی یکی دو روز قبل از آن، در خطوط دشمن منتظر آنها بودند. عملیات که شروع می شد و بچه ها حمله می کردند، نیروهای مهندسی در دل دشمن شروع به زدن خاکریز می کردند. وقتی نیروهای خودی به نیروهای مهندسی می رسیدند، خاکریز زده شده بود. ساختن خاکریز یعنی تثبیت و رسمیت تسخیر منطقه به دست نیروهای ما. عراق معمولا بعد از هر عقب نشینی، نیروهای خودش را در یک فاصله مناسب سازماندهی می کرد و شروع می کرد به ریختن آتش روی ما و پاتک زدن و همیشه دنبال یک خلا یا جای خالی در خاکریزها می گشت. خاطرات این خط شکن های بی اسلحه، جدا از اینکه خیلی جذاب و شنیدنی هستند، خاطرات بکری هستند که کمتر به آنها توجه شده است. اهمیت خاطرات آنها آنجا بیشتر می شود که می فهمیم نیروهای فنی و منهدسی جنگ، جزو اولین نیروهایی بودند که در عملیات‌های جنگی ما علیه عراق، به همراه نیروهای خط شکن، به دل خطوط دشمن می زدند. آن هم بی اسلحه! آنچه در ادامه می خوانیم، خاطره ای است از سید سعید میربابایی که با لباس نیروهای فنی مهندسی جهاد، سال‌ها بر روی بولدوزر علیه عراق جنگید:
سید سعید قاسمی جانباز و فیلمبردار زمان جنگ ضمن بیان خاطراتی از دوران دفاع مقدس گفت: کارگردانان باید تولیداتشان را موشکافانه‌تر انجام دهند و به مخاطب اطلاعات القا کنند.
این شهید، چند روز قبل از شهادتش روی منبع آب نوشته بود، (شهید جاوید) و چند صباحی نگذشت که در کنار دست‌خطش جاوانه شد.
