یک عکس سه شهید

حاج احمد بیست ساله که گوشه ی اتاق افتاده…

کسانی‌که با حضورشان، جبهه‌ها را صفا بخشیدند، همین جانبازانی هستند که امروز، میزبانمان در آسایشگاه‌ها هستند.
میدان تجریش، محله امامزاده صالح تهران، کمی بالاتر از کاخ ریاست جمهوری سابق، آسایشگاه بقیهًْ‌الله واقع است؛ جایگاه جانبازانی که سالها مهمان دائمی این سرای فراموشی‌اند. اگر کسی بخواهد سری به این آسایشگاه بزند و احوالی از جانبازانش بپرسد و بداند که جانبازان چگونه و در چه شرایطی روزگار می‌گذرانند، به این راحتی‌ها امکان ورود پیدا نمی‌کند.
برای پاگذاشتن به دنیای سبز جانبازان، باید از بنیاد شهید و امور ایثارگران نامه داشت، یا از آشنایان و نزدیکان یکی از جانبازان بود. اما با تلاش نیز می‌توان این افتخار را کسب کرد تا رخصت ورود حاصل شود؛ در آن‌صورت، با عبور از حراست، محوطه آسایشگاه، نمایان می‌شود.
مکان استقرار جانبازان، در انتهای مسیری است که درختان سرسبز و سربه فلک کشیده‌اش با چمن‌های به شبنم نشسته و گل‌های رنگارنگ، آواز گنجشک‌ها و هوای دل‌نشینش، توجه هر عابری را به خود جلب می‌کند.
در سالن، تفاوتِ نور، چشم را آزار می‌دهد. انگار برق رفته است. رنگ چرک‌مرده دیوارها زیر نور لامپ صد واتی که از سقف آویزان است و به زور می‌خواهد همه جا را روشن کند، تیره‌تر به نظر می‌آید؛ اما چشم‌ها کم‌کم به محیط عادت می‌کند. اینجا نفس کشیدن به راحتی فضای بیرون نیست.
چندپله در مسیر راه است و درست بالای پله‌ها در سمت چپ، اتاق «حاج‌احمد» قرار دارد. کسی که از حدود بیست‌سال پیش، در اینجا زندگی کرده و جانباز قطع‌نخاعی است. اتاق حاج‌احمد، به هم ریخته است و در نگاه اول، این فکر را تداعی می‌کند که او در حال خانه‌تکانی است. برای نشستن در اتاق، باید چندین وسیله را جابجا کرد و طوری نشست که حاج‌احمد را نیز بتوان به خوبی دید.
حاج‌احمد، با آن چهره نورانی و نگاه مهربانش، آن ‌چنان میزبان دوست داشتنی است که توجه به اطراف، به کلّی فراموش می‌شود و مهمانان، محو سخنان دلنشین می‌شوند. آن ‌قدر که فراموش می‌کنند آمده بودند تا ربع‌ساعتی مهمان جانبازان باشند.
حاج‌احمد، از روزهای دلاورمردی و جنگاوری‌اش می‌گوید و آن‌چنان گرم و با حرارت صحبت می‌کند که مهمانان، هر لحظه بیشتر مشتاق شنیدن می‌شوند. انگار حاج‌احمد در میان این وسایل و اسباب به ‌هم‌ ریخته، چون جواهری می‌درخشد و تنهاست.
شاید اگر عقربه‌های ساعت می‌ایستادند، بهتر بود. در آن‌صورت، دیگر سخنی از رفتن به یان نمی‌آمد و دل حاج‌احمد، از رفتن مهمانانش نمی‌گرفت.
اینجا چشم‌ها در انتظار دیدار مهمان مشتاقی است که از جنس ایثار بوده و مشتاق آموختن است. اینجا چشم‌ها منتظر تشنه ‌لبی است که بی‌صبرانه به دنبال جرعه‌ای از دانش، خود را به چشمه معرفت رسانده است.
کاش درهای آهنین این سرای غمزده، به روی مشتاقان گشوده می‌شد تا این آموزگاران مکتب حسین(ع)، انقلاب و هشت‌سال دفاع مقدس، در کلاس ایثار، از خودگذشتگی و دلاری را آموزش دهند.
منبع: نشریه امتداد – ش

استاد حسن بنا کیست؟

رضا استاد حسن بنا راننده اتوبوس دو طبقه شرکت واحد که در خط میدان شوش، میدان توپخانه (امام خمینی) کار می‌کرد، 11 آذر سال 1357 مطابق با اول محرم سال 1399 پس از انجام اقدامی عجیب و ایثارگرانه توسط یکی از مأموران فرمانداری نظامی تهران به شهادت رسید.

به گزارش فارس، خیابانی واقع در محله مجیدیه شمالی ، به نام استاد حسن بنا نامگذاری شده است.بسیاری این شهید را با «استاد حسن البنا»(مبارز مسلمان مصری) اشتباه می گیرند. اما این شهید ، یک بنای ساده ایرانی است که در لحظه ای حساس از عمر خود ، با خلق حماسه ای جاویدان ، نامش را بر جریده مجاهدان مسلمان این سرزمین به ثبت رساند.

رضا استاد حسن بنا در 28 فروردین 1301 در محله اسماعیل بزاز (حد فاصل چهار راه مولوی و میدان قیام) به دنیا آمد. پدرش مرحوم غلامعلی به کفاشی اشتغال داشت و در محل کار خود از اعتبار اجتماعی بالایی برخوردار بود و در امور خیریه نیز فعالیت می‌کرد. رضا، 12 ساله بود که پدر را از دست داد و با توجه به این که نگهداری مادر، 3 خواهر و 2 برادر بر عهده او افتاده بود، ناچار تحصیل را پس از اخذ گواهینامه کلاس ششم ابتدایی رها کرد و وارد بازار کار شد. او مردی عجیب بود و پشتکار بسیاری داشت و در اعتقادات مذهبی محکم بود. لذا از همان دوران جوانی به مبارزان پیوست. وی پس از مشاهده فجایع رژیم در جریان قیام 15 خرداد مترصد فرصتی بود که از شهربانی خارج شود. تا این که یک روز با سرهنگ مافوق خود درگیری پیدا کرد و یک سیلی به گوش او نواخت که به بازداشت و خلع درجه او منجر شد. رضا که نمی‌توانست شرایط حاکم بر این محیط را تحمل کند از شهربانی فرار کرد و به شهرستان رفت و سالها در آنجا به حال نیمه مخفی زندگی کرد. او می‌گفت: برای امرار معاش و اداره زندگی خانواده‌ام دست به هر کاری (اعم از بنایی، نقاشی، کلنگ زنی، کفش دوزی و ...) زدم تا سرانجام در شرکت واحد استخدام شدم. وی در 25 سالگی با خانواده‌ای مذهبی آشنا شد و وصلت کرد.

*نحوه شهادت

فرزند شهید بنا می‌گوید: پدرم شب شهادت با من و خواهر و مادر بود. به حمام رفت و غسل کرد.شاید به او الهام شده بود. و سپس نماز خوانده و مقداری هندوانه خورد و بعد استراحت کرد و صبح روزی که به شهادت رسید، روزه گرفت و لباس مرتب و تمیز پوشید و برای ما حلیم خرید و به سر کار رفت.

حدود ساعت 9 ـ 10 صبح وقتی از میدان قیام به سمت سرچشمه می‌رفته، همکارانی که از رو به رو برمی‌گشتند به او می‌گویند: نرو! جلوتر کشت و کشتار و درگیری است، ولی او توجه نکرد و به سمت میدان امام خمینی رفت. پس از سه راه امین حضور می‌بیند تعداد زیادی شهید و زخمی در مسیر ریخته و مردم و گاردیها مقابل هم ایستاده‌اند و راه بسته است. او به ناچار مسافران را پیاده می‌کند.

وقتی دوباره درگیری آغاز می‌شود از طرف نظامیان به او دستور داده می‌شود که اتوبوس را به سمت مردم و افراد زخمی و شهید حرکت دهد او که مردم را در مقابل گاردی ها، بی پناه می‌دید، ناگهان از جا برخاست و بر عکس عمل کرد و اتوبوس را در عرض خیابان قرار داد و بین مردم و گاردی ها حائل کرد تا مردم پشت آن پناه گیرند و بدین ترتیب جان تعداد زیادی از مردم مظلوم را نجات بخشید. افسر فرمانداری نظامی که این صحنه را مشاهده کرد، به سمت او آمد و با کلت کمری خود گلوله‌ای به سر وی شلیک کرد که به شهادت او انجامید. مردم، پیکر وی را به گرمابه‌ای که در آن نزدیکی بود بردند و سپس به بیمارستان سوم شعبان انتقال دادند. افسر جنایتکار نیز پس از انقلاب اسلامی به سزای عمل خود رسید.