شهید-عکس شهید-سوم خرداد-روز آزاد سازی خرمشهر-روز مقاومت

 آیا صاحب این عکس را می­شناسید؟

خوب دقت کنید.

او را می­شناسید؟

بی شک بارها و بارها عکس او را بردیوارهای شهر، یا وبلاگهای دفاع مقدس، یا در سمینارها و جلسات مربوط به دفاع مقدس دیده­اید.

حال بگویید: از دیدن این نگاه پر جذبه، چه احساسی در شما بوجود می­آید؟ او را نماد چه می­دانید؟

شهامت؟

اقتدار؟

ایستادگی؟

صبر؟

شجاعت؟

بی باکی؟

شهادت؟

...

آری من نیز همه این نمادها را در تصویر پر صلابت او دیدم.

من نیز تصور داشتم که او شهیدی از تبار عاشقان بوده در دوران دفاع مقدس، بهشت را با بها و بی بهانه خریده و از رنج بودن در زندان دنیا رها شده است.

اما نه؛ اینگونه نبود.

او از حادثه جنگ رهایی یافته، با تنی زخمی زندگی پس از جنگ را نیز چشیده و سالها زنده مانده و در حوالی شهر مقدس مشهد، در روستایی کوچک زندگی کرده است.

او در طول این سالها بصورت ناشناس و در گمنامی تمام، در اوج فقر، با انبوه درد، در کنار ما زیسته و ما در حالی که عکسش را در جای جای شهر می­چسباندیم و به صلابتش فخر می­فروختیم، از روح بلند او بی خبر بودیم.

از شما می­پرسم آیا از صاحب این تصویر پر صلابت که نشان افتخار شما در مجالس و کنگره­ها و سمینارها و مناسبتهای جنگی است خبری دارید؟

من خبری غم انگیز دارم.

او سالها در درد شیمیایی سوخته و دم بر نیاورده. نحیف و لاغر و بیمار و دردمند شده و آخ نگفته است. بارها از او خواسته­اند که برای گرفتن حق سالها جنگیدن و شیمیایی شدنش به بنیاد برود، اما پاسخ دندان شکن او چنین بوده:

"چه حقی؟ مگر من برای حقوق خودم به جنگ در راه خدا رفته­ام؟ حق من همین درد است. همین رنج. همین چکه چکه آب شدن."

مرد با صلابت جنگ در درد شیمیایی بیادگار از سالها حضورش در میدانهای جنگ ذره ذره چکید و آب شد و چون قطره­ای زلال در دل خاک فرو رفت و ما هنوز هم پس از گذشت سالها از مرگ با عزتش از او غافل مانده­ایم. تنها عکس او را چون سند افتخاری بر هر کوی و برزن و در جای جای شهر می­زنیم، بی آنکه از صاحب تصویرخبری بجوییم.

او به واقع شهید گمنام است. مردی که بر قبرش واژه شهید ننوشته­اند،  اما خدا می­داند که شهید است.

زیارتگاه او در روستای گجوان مشهد است. همین امروز سری به آنجا بزنید.

مجروح خجالتی

هورالعظیم جزیره مجنون، شهید نامدار

مسعود شجاعی طباطبایی هنرمند جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی که هر از چند گاهی با انتشار تصاویر و دل‌نوشته‌های کوتاه اما زیبایی یاد دفاع مقدس را زنده می‌کند،‌ در جدیدترین مطلبی که منتشر کرد، تصویری از یک عکاس شهید درعملیات بدر را درج کرد.

شجاعی طباطبایی نوشت:

هورالعظیم، جزیره مجنون/اسفند 1363/ پیکر پاک شهید غلامرضا نامدار محمدی توسط امدادگران به پشت جبهه منتقل می شود. او عکاس مجله‌ی امید انقلاب بود که در منطقه عملیاتی بدر مورد اصابت ترکش خمپاره قرار گرفته و به شهادت رسیده است. (مشخصات: خاطرات جنگ به روایت تصویر/ عملیات بدر/ محمد حسین حیدری)

کبوتران جلد حرم عشق را ببین که چه عاشقانه در پی معبود خویش به وصال رسیدند. چگونه می توان کبوتر را از پرواز نهی کرد، او تنها پرواز می داند. مگر می توان برای رسیدن به معشوق از جان نگذشت، جان برای عاشق، بهایی ناچیز است. برای دیدار عزیزترین موجود عالم هستی هدیه ای ناقابل است. در اینجا قافله‌ی نور چه زیبا راه کربلا را یافته و در جستجوی اسرار حق در سرخی شفق و در افق خونین عاشورا در رکاب امام عشق به شهادت رسیده است. بگذار اسرار حق فاش شود تا بدانند آن که مسجود ملائکه است، حسین است و آدم را ملائک از آن حیث که واسطه ی خلقت حسین است سجده کردند.

بعد از هزار و چهارصد سال، چگونه راهیان کربلا، شیدا و عاشق، شفق را دیدند و به خون نشستند تا بگویند کربلا همچنان زنده است و عاشورا در قلب زمان همچنان می تپد.

جلوه‌ی عشق و ایمان در چشم بسیجیان نور بود و نور...، و زمین تنها بهانه ای برای آسمانیان بود تا از آن گذر کنند و در پرواز به عرش، آسمان را به زمین بدوزند.

برادر شهیدم غلامرضا، دلم می خواست در کنارت بودم، عزیز دلم من زندگی را در شهادت تو می بینم، چه حکمتی امام (ره) معلم بزرگ انقلاب به تو آموخت که تو اینچنین مقصد را در سفر آسمانی و در طواف شمس عالم هستی یعنی سالار شهیدان کربلا یافتی؟

چگونه خود را از زنجیر جاذبه های نفسانی خاک آزاد کردی و در زمان و مکان هجرت کردی تا به قافله‌ی سال شصت و یکم هجری رساندی؟ و در رکاب امام عاشقان به شهادت رسیدی؟

پ . ن.

1-عزیزم در متن تاریخ بنگر، مبادا غافل شوی، کربلا همچنان ما را به خود می خواند و دل‌های مشتاق همچون کبوتران جلد حرم، در هوای کربلا پر می کشند. کافی است به ندای دلت گوش کنی، اینجا قافله‌ی نور است و آن سوتر، در افق ظلمت، قدس در اسارت شیطان است، به راستی چه زیبا گفت معلم عشق زمان ما که راه قدس از کربلا می گذرد. آماده باش عزیز دلم، به صدای "هل من ناصر " امام خود گوش بده و مقصد را دریاب. تو هم می توانی مسافر آسمانی قافله عشق باشی!

2- گل واژه های این مطلب همگی از شهید بزرگ سید مرتضی آوینی است که چه زیبا گفت:"نه، زمان بر هیچ کس وفا نمی کند. اما با این همه ، زمان بر عاشورا مانده است و تو، چه امروز و چه دیروز و چه هزار سال دیگر، یا باید که در قبیله ی شیطان داخل شوی و به لشگر یزید بپیوندی، و اگر نه، مرد باشی و در خیل اصحاب حسین علیه السلام پنجه در پنجه ی ظلم در افکنی و تا پای خون و جان بایستی."